برای مشاهده در اندازه اصلی روی عکس کلیک نمایید

http://s15.khamenei.ir/ndata/news/20651/13910514_4533_64k.mp3
لینک دانلود (۱٫۵۴ مگابایت)

برای مشاهده در اندازه اصلی روی تصویر کلیک نمایید

 
دلــم هـوای تو کرده شه خراسـانی
چه می شود که بیایم حرم به مهمانی

دلــم زکثرت زشتی بریده آقاجان
عنایتی که بیایم تویی که درمانی

مرا و گریه شبی در حریم تو کافی است
رفیق گـریـه‌ی من،گریــه‌های طوفانـی

بیا و زندگی‌ام را چنین مهیا کن
که پیـش پای تو آقا شوم قربانی

تمام آنچه که دادی مرا،زکف دادم
ببین که دشت پر از گل شده بیابانی

چه می شود که قیامت بگویم این جمله
دلــم هوای تو کرده شه خراسـانی

شاعر: علی بهزادپور
منبع

برای مشاهده در اندازه اصلی روی تصویر کلیک نمایید

 
ﺗﻔﺴﯿـﺮ ﻋﺸــﻖ، ﺩﺭﺱ ﺍﻟﻔﺒـــﺎﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ
ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ، ﺧﻀـﺮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺻﺤـﺮﺍﯼ ﮐﺮبـــﻼ‌ﺳﺖ

ﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ
ﻧﯿـــﻞ ﻓـــﺮﺍﺕ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻮﺳـــﺎﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ

ﻋﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﺮﺵ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭﮔﻔﺖ
ﻋــﺮﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ، ﻣﺴﯿﺤــﺎﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ

ﺑﺎﯾـــﺪ ﻋﻠـــﯽ ﺷـــﻮﺩ ﺯﮐﺮﯾـــﺎﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻧﯽ ﺳـﺮ ﯾﺤﯿــﺎﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ

ﻣﺠﻨـــﻮﻥ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﺸـــﻢ ﻫﺎ
ﺩﻧﺒـــﺎﻝ ﺭﺩّ ﻣﺤﻤـــﻞ ﻟﯿـــﻼ‌ﯼ ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳـﺎﻝ ﺍﺯ ﺷﻬــﺎﺩﺗﺶ
ﺧﻠﻘﺖ ﻫﻨــﻮﺯ ﻣــﺎﺕ ﻣﻌﻤّـــای ﮐﺮﺑـــﻼ‌ﺳﺖ

ﺍﯼ ﺑﺎ ﺧﺒــﺮ ﺯ ﺳـــﺮّ ﻣﻌﻤــﺎ ،ﺷﻤـــﺎ ﺑﮕـﻮ
ﺍﯼ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥِ ﻧﺎﺣﯿـﻪ ،ﺁﻗــﺎ ،ﺷﻤـــﺎ ﺑﮕـﻮ

ﺁﻫﯽ ﺑﮑﺶ، ﺑﻪ ﺑــﺎﺩ ﺑــﺪﻩ ﺩﻭﺩﻣـــﺎﻥ ﻣـــﺎ
ﺷﻌﺮﯼ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣـــﺎ

ﺻﻤﺼــﺎﻡ ﺍﻧﺘﻘـــﺎﻡ ﺧـــﺪﺍ ﺻﺒـــﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﺪ
ﯾﮏ ﺷﺐ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮﯼ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻣـــﺎ

ﺗـــﺎﺭﯾﺦ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺑـــﺰﻥ، ﺍﺯ کربلا ﺑــﮕـﻮ
ﺑﺮﮔﺮﺩ ﭼﺎﺭﺩﻩ ﺳــﺪﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺯﻣـــﺎﻥ ﻣـــﺎ

ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗـﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﺶ «ﻧﺎﺣﯿﻪ»
ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﻓـــﺪﺍﯾﺶ ﮐﺴﺎﻥ ﻣـــﺎ

ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﻫـــﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻟﺴـــﻼ‌ﻡ ﻫﺎﺵ
ﻟﮑﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺍﺳﺖ ﺳـــﺮﺍ ﭘﺎ ﺯﺑـــﺎﻥ ﻣـــﺎ

ﺷﺄﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧــوﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﮐﺎﺭﺩ ﺑﮕــﺬﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨـــﻮﺍﻥ ﻣـــﺎ

ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻣﻘﺘـﻞ، ﻋﺎﺯﻡ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﻧﯿـــﺰﻩ ﻫﺎﺳﺖ
ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ …ﺳﻨـﺪﺵ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﺰﻩ ﻫﺎﺳﺖ

ﺁﻗـــﺎ ﻧﻮﺷﺘـﻪ ﺍﻧـــﺪ ﮐﻪ ﺟــﺪﺕ ﮐﻔﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﮔﯿــﺮﻡ ﮐﻔﻦ ﻧﺒـــﻮﺩ، ﭼﺮﺍ ﭘﯿـــﺮﻫﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ!

ﺍﺯ ﭘـــﺎﯾﮑﻮﺏ ﺍﺳـﺐ ﺳــﻮﺍﺭﺍﻥ ﺷﻨﯿـــﺪﻩ ﺍﻡ
ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺭﻭﯼ ﻧﯿـــﺰﻩ، ﺳﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﭘﯿﭽﯿـــﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧــﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻋﻄــﺶ
ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺩ،ﺣﺴﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺍﻧﮕﺸﺘــﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧـﻮﺩﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑــﻮﺩ ﮐﻮ؟
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﻫﯿـﭻ ﻭﻗﺖ ﻋﻘﯿــﻖ ﯾﻤــﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻗﺎﺗﻞ ﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ
ﻫﻤــﺮﺍﻩ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ، ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺯﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ،ﺷﺎﻡ ﻭ ﺳﺤﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ
ﺟﺎﯼ ﺳـﺮﺷﮏ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ…

شاعر: علی عباسی

برای مشاهده در اندازه اصلی روی تصویر کلیک نمایید

 
خسته دل، از رنج هجرانیم، در را باز کن
هر که هستیم از محبّانیم، در را باز کن

لطف و احسان بر ضعیفان، عادت دیرین توست
مستمند و، بس پریشانیم، در را باز کن

بارگاهت باب رحمت، کربلایت جنت است
تا به کی در پشت در مانیم؟ در را باز کن

زندگی دور از تو، زندان است ما را یا حسین
سال‌ها در کنج زندانیم، در را باز کن

بسته شد این راه اگر، راه گنه مسدود نیست
ما همه محتاج غفرانیم، در را باز کن

بار سنگین گناهان، پشت ما را خرد کرد
خسته دل، افتان و خیزانیم، در را باز کن

جز حریم پاک تو، ما را نباشد ملجأی
گرچه بس آلوده دامانیم، در را باز کن

گر فراق تو، مجازات گنه کاری ماست
حالیا دیگر پشیمانیم، در را باز کن

ای که هستی همچو احمد «رحمهٌ للعالَمین»
تا که سهم خویش بستانیم، در را باز کن

ای طبیب دردمندان، ای پناه بی کسان
بی کس و محتاج درمانیم، در را باز کن

میزبان عالم امکان، تو هستی یا حسین
راه را بگشا که مهمانیم، در را باز کن

رمز«یا زهرا» در فتح المبین بر ما گشود
یار و پشتیبان قرآنیم، در را باز کن

چون گدایان دیده بر درگاه تو دارد (حسان)
مستحقِ جود و احسانیم، در را باز کن

شاعر: حبیب الله چایچیان (حسان)
منبع

میلاد امام حسن عسگری علیه السلام مبارک باد


برای مشاهده در اندازه واقعی روی عکس کلیک نمایید

 
باز دل شکسته ام نوای دیگر آورد
پرده ی بهتری زند، نغمه ی خوش تر آورد
لئالی کلام را ز طبع من بر آورد
مگر ثنای عسکری حجت داور آورد

که اگه از مقام او، کسی به جز اله نیست
نسیم درک و عقل را در این حریم راه نیست

عبد خدا که داده حق، خدایی از عبادتش
بسته شده به طوق جان سلسله‌ی ارادتش
رام شده وحوش هم، به درگه سیادتش
حقیقت غدیر خم، جلوه گر از ولادتش

ولادتش به هشتم ربیع ثانی آمده
جهان پیر را از این مژده، جوانی آمده

به سامرا نظر کن و جلوه‌ی ذوالکرام بین
قِران مهر و ماه را در این خجسته شام بین
باب امام عصر را فراز دست مام بین
دهم امام را به بر یازدهم امام بین

چشم علی منور از جمال ماه پاره‌اش
فاطمه کو؟ که بنگرد، بر حسن دوباره‌اش

نور ولایتش به رخ ردای خلقتش به بر
لوای عصمتش به کف تاج شفاعتش به سر
بر همه هستی‌اش نظر در همه عالمش گذر
امام هادی‌اش پدر حضرت مهدی‌اش پسر

خلایقند چاکرش ملائکند عسکرش
هیچ کسی نمی رود به نا‌امیدی از درش

رسالت پیمبران تکیه زده به دوش او
درس هدایت بشر زمزمه‌‌ی سروش او
وضع جهان و چشم او راز نهان و گوش او
حصار ظلم ظالمان شکسته از خروش او

به دوره‌ای که معتمد کرد فزون نفاق را
به هم درید سعی او پرده‌ی اختناق را

بهشت علم پرورد آب و هوای گلشنش
اهل کمال، خوشه چین، ز گوشه های خرمنش
حکیم مانده از سخن، به وقت درس گفتنش
امام عصر تربیت، یافته روی دامنش

نهال عصمتی چنان بر آورد چنین ثمر
درود ما بر آن پدر سلام ما بر این پسر

سلاله ی پیمبر و مبشّر پیام حق
که دیده بس شکنجه تا زنده شود مرام حق
مبیّن اصول دین مفسّر کلام حق
داده به دست مهدی‌اش رسالت قیام حق

که بعد من امام بر جوامع بشر تویی
مهدی منتقم تویی امام منتظر تویی

رفت یکی ز شیعیان به پیشگاه حضرتش
برای حاجتی ولی اذن نداد خجلتش
امام را ببین که چون داشت خبر ز ذلتش
نخوانده گفت پاسخش نگفته داد حاجتش

ز یک اشاره از کف امام کامیاب شد
به قدر احتیاج او خاک طلای ناب شد

ای جلوات کبریا جلوه گر از جمال تو
کتاب تفسیر تو خود آیتی از کمال تو
من که ز پا نشسته‌ام به درگه جلال تو
امید رحمتم بود، ز لطف بی زوال تو

«مؤیدم» گدای تو بر آستان مهدی‌ات
امید آن که خوانی‌ام ز دوستان مهدی‌ات

شاعر: سید رضا مؤید
منبع